ผักเสี้ยน (ชื่อวิทยาศาสตร์: Cleome gynandra) เป็นพืชที่มีถิ่นกำเนิดในเขตร้อนและกึ่งเขตร้อนของทวีปยุโรป, แอฟริกาและเอเชีย เป็นวัชพืชที่พบได้ตามท้องนาและริมลำธาร ผักเสี้ยนเป็นไม้ล้มลุก สูง 30-150 เซนติเมตร ตามลำตันและใบมีขนปกคลุม ใบเป็นใบประกอบ มีใบย่อยรูปไข่กลับหรือรูปใบหอกกลับ 3-5 ใบ ยาว 2.5-5 เซนติเมตร ใบประดับ 3 ใบย่อย ยาว 0.5-2.5 เซนติเมตร ดอกออกเป็นช่อที่ปลายกิ่ง ยาว 5-20 เซนติเมตร ก้านดอกยาว 1-2 เซนติเมตร กลีบเลี้ยงรูปใบหอก ยาวประมาณ 6 มิลลิเมตร กลีบดอกรูปรีหรือรูปไข่ สีขาวหรืออมม่วง ยาวประมาณ 7 มิลลิเมตร ก้านกลีบยาวประมาณ 5 มิลลิเมตร มีเกสรเพศผู้ 6 อัน ก้านชูเกสรร่วมยาว 0.8-2.3 เซนติเมตร ก้านชูอับเรณูสีม่วง ยาว 1-2 เซนติเมตร อับเรณูรูปขอบขนาน สีเขียวอมน้ำตาล ยาว 1-3 มิลลิเมตร รังไข่มีก้านสั้น ๆ ยาว 1-1.4 เซนติเมตร ผลยาว 4-9.5 เซนติเมตร ภายในมีเมล็ดสีน้ำตาลแดงปนดำ ยาวประมาณ 1.5 มิลลิเมตร

ทั้งต้นผักเสี้ยนมีกรดไฮโดรไซยานิก แต่จะลดลงเมื่อนำไปหมักดองหรือถูกความร้อน ผักเสี้ยนนิยมนำไปดอง กินเป็นผักแกล้มหรือกินกับขนมจีนน้ำยา ใบมีสรรพคุณตำพอกฝีและแก้ปวดเมื่อย น้ำคั้นจากใบผสมกับน้ำมัน ใช้แก้ปวดหู

อาหารพื้นบ้านภูไท

ส่วนประกอบ

-ผักเสี้ยนดอง เปรี้ยวกำลังดี (ดองสามคืน)
-พริกสด หรือมะขิดในภาษาภูไท
-กระเทียม
-มะเขือเปาะ เน้นกรอบๆ

เครื่องปรุง

-ปลาร้า , หรือปลาแดะ
-ผงชูรส
-น้ำตาล หรือน้ำตาลปีบ สำหรับคนชอบหวาน